Als kind verzamelen wij in onze eerste 18 jaar, en sommigen ook daarna, heel wat overlevingsstrategieën en conditioneringen. Deze strategieën en conditioneringen hebben wij als kind nodig om te overleven in een grote “boze” wereld. Dit zijn onze zelf “opgelegde” regels.
In de eerste 4 jaar van ons leven schrijven wij ons levensscript (volgens de Transactionele analyse) en dit script bepaald hoe wij ons de komende tijd gaan gedragen. Op bepaalde momenten in ons leven kunnen wij dit script wijzigen.
Dit klinkt vast vreemd voor als lezer. Hoe kan jij als 4 jarige een script schrijven?
Nou.. niet!
Dit script wordt onbewust geschreven door de ervaringen van het jonge kind met zijn/haar ouders/verzorgers.
Maar ik wil niet te diep in deze materie duiken en jullie een voorbeeld geven wat ik precies bedoel.
Opvoeding
In mijn jonge jaren ben ik opgevoed door twee liefdevolle ouders en waar het mij aan niets ontbrak. Behalve een niet onbelangrijk detail.
Mijn vader was heel streng, dominant en gebruikte soms zijn handen om iets kracht bij te zetten of om te straffen. Wat ontbrak was “veiligheid”. Dit gaf mij het gevoel dat ik niets waard was, of niet goed genoeg. Dit slaat het kind op als vaststaand “feit”.
De opvoeding van mijn vader zorgde ervoor dat ik stilletjes voortbewoog, als iemand die niet gezien wilde worden. Ik was erg verlegen en vertrouwde werkelijk niets wat ik zelf deed. Het kind in mij zocht naar erkenning van zijn vader (later ruimschoots gekregen). Perfectionisme werd geboren in mijn handelen en ik heb deze illusie lang volgehouden.
Op het moment dat er wel erkenning was, was de strategie om te overleven nog niet weg. Die strategie zal eerst bewust gemaakt moeten worden. Een therapeut kan daar bij helpen.
Zoals jullie weten, vanuit een eerder blog, is mijn vader 10 januari jl. overleden. Ik heb mijn opvoeding ruim met hem besproken en dat heeft heel helend gewerkt. Door naar zijn verhaal te luisteren kon ik hem begrijpen.
“Mijn vader heeft mij meer gegeven dan hij zelf ooit heeft gekregen”.
Regels
Toen ik 4 handen op één buik was met mijn vader en overal over had gesproken kwam er ruimte voor die regels. Ik snapte eerst niet wat die regels waren. Mijn overlevingsstrategieën kende ik en een groot deel van mijn conditioneringen ook.
In mijn supervisie, broodnodig voor elke therapeut, kwam ik hier achter.
Om een paar regels te noemen:
- Het moet in een keer goed;
- Kennis is vertrouwen;
- Ik mag niet falen.
De laatste regel had in mijn supervisie een bepalende rol. Ik had veel emotie en begreep in een keer wat er onder andere voor zorgde dat ik blokkeer in mijn werk.
Ik mag niet falen. Laat dit maar eens bij jezelf naar binnen gaan.
Als lerend individu, en zo zie ik mijzelf, is het gewenst om te falen. Ik zeg dat ook altijd tegen mijn cliënten. Nu mag ik zelf luisteren naar mijn eigen advies en dat van de supervisor.
Waarom vertel ik jou dit?
Als mens lopen wij allemaal met dit soort regels in het rond zonder dat wij weten waar dit vandaan komt of dat wij überhaupt weten dat wij ze hebben. De regels zijn vaak in gedrag terug te vinden. Als jij naar jezelf durft te kijken en durft te benoemen wie jij ziet, kom jij er misschien achter.
Wat ik wel weet is dat al deze regels jou beperken om jouw potentieel verder te ontwikkelen of jou blokkeren in diverse handelingen.
In het leven zijn de meesten van ons bezig met ontwikkeling. Deze ontwikkeling kan via een studie maar kan ook een persoonlijke ontwikkeling zijn. Als jij bezig bent met een persoonlijke ontwikkeling m.b.t. gevoelens, emoties en andere dieper liggende onderwerpen dan ben je bezig je eigen vrijheid en ruimte te vergroten waardoor er meer vertrouwen en zelfverzekerdheid komt.
Dat is de grote boodschap in dit blog. Ik wil jou aanzetten om verder onderzoek te gaan doen naar jouw eigen regels die jou beperken met als resultaat dat jouw eigen ruimte en vrijheid wordt vergroot.
Ik wens jou een Liefdevolle ontdekking van het eigen zelf.
Rudy Nobel.
